Im dłużej na portalach jestem tym mniej wiem. Im więcej czytam podobnych komentarzy, tym bardziej zazdroszczę Koleżankom i Kolegom jasności spojrzenia, łatwości oceny dobre/złe. Ja mam z tym coraz większy problem. I nie jest to deklaracja w kategoriach żartu.
"To co Fotografia powiela w nieskończoność, nastąpiło tylko jeden raz; powtarza więc mechanicznie to, co już nigdy nie będzie się mogło egzystencjalnie powtórzyć. Na fotografii zdarzenie nigdy nie wykracza poza siebie ku innej rzeczy; zawsze sprowadza ona zbiór, którego potrzebuję, do rzeczy, którą postrzegam. Fotografia jest Istnieniem Poszczególnym w sposób absolutny, najwyższą Przyległością i Przypadkowością, niewyróżniającą się i jakby głupią."
Taki fragmencik przypomniał mi się z "Światło obrazu. Uwagi o fotografii" Rolanda Barthesa.
Tyle Teoretyk. Zachęcam do lektury tej niewielkiej książeczki.

Poznaję powoli twórczość Autorki. I nasuwa mi się taki wniosek, że wie co robi.
Czy zdjęcie jest dobre czy też złe - nie podejmę się dyskusji. Za "cienki w uszach" jestem.

Oceniamy pojedyńcze zdjęcia. Oceniamy zdjęcia w stanie anonimowości. Czasami jesteśmy w stanie rozpoznać autora po jego szczególnej kreacji, czasami nie. Jedno wiem: pojedyńcze zdjęcie, wyrwane z kontekstu całości lub większej części twórczości autora bywa banalne, ociera się o beznadziejność. Tak bywa.

Proponuje Koleżankom i Kolegom zastanowić się nad tym obrazkiem; mimo zdecydowanych ocen Kolegów.

Proponuję Kontrę

Nie jest to typowa analiza. Nie jest to również kontranaliza. Raczej przelane na "papier" przemyślenia po uważnym przyjrzeniu się powyższej pracy i przeczytaniu tego, co napisał kolega Andrzej.
W wielu kulturach istnieje przekonanie, ze robienie zdjęć zabiera fotografowanym dusze. Czy to znaczy, ze nie należy fotografować innych kultur? Oczywiście, ze nie. Ale wkraczamy w obszar, gdzie przestaje obowiązywać zero-jedynkowe spojrzenie na takie zdjęcia. W niektórych kulturach podejście do fotografii jest bardzo purytańskie. Konserwatywna społeczność Amiszów nie akceptuje nowoczesnej techniki, w tym fotografii i zupełnie odrzuca zdjęcia nie wklejając ich nawet do paszportów.
Czy powyższe zdjęcie jest złe? Nie podjąłem się oceny i nie zagłosowałem. Jestem (cytując przedmowce) jeszcze "cieńszy w uszach". Ale moim zdaniem zabrakło ze strony Autorki mocniejszego akcentu (może tytuł, może opis), który nadalby bardziej namacalny kontekst. W tym przypadku zdjęcie może być postrzegane jako zrobione za zgoda bohatera, ale również bez niej. Autorka zrzuciła niejako ciężar tego rozstrzygnięcia na odbiorcę, co w moim przekonaniu jest dość ryzykowne.
Łamanie kodów kulturowych lub balansowanie na ich krawędzi wymaga pewnej zręczności. Nie twierdze, ze jej tu zabrakło. Ale jednak było cos co zadecydowało o tym, ze proste wydawałoby sie zdjęcie spotkało sie ze zdecydowanymi ocenami.
Zakończyć chciałbym cytatem, który kołacze mi w głowie za każdym razem kiedy wkraczam z aparatem w świat miejsc i ludzi różny od mojego kręgu kulturowego.

"Zanim zgłosimy akces trzeba pilnie badać
kształt architektury rytm bębnów i piszczałek
kolory oficjalne nikczemny rytuał pogrzebów"

Fotografia, moim zdaniem, nie przestawia żadnej wartości, należy wiedzieć też, że ortodoksyjni Żydzi irytują się i zasłaniają twarze przy próbie fotografowania ich.

Beznadziejne.

Dlaczego?

Popatrzmy jeszcze raz na to zdjęcie

Bardzo dziękuję Ci za analizę obu moich zdjęć. Jest to dla mnie cenne, ponieważ wciąż się uczę. Zabieram Twoje słowa ze sobą do przemyślenia :)

Patrzmy na to zdjęcie z tytułem "JEROZOLIMA"

Ulica to nie skansen, a żywy autochton nie jest lalą z cepelii. Jeśli chłopak nie chce być na zdjęciu, co wymownie demonstruje, to powinno być to wystarczającym sygnałem dla fotografa, żeby sobie darował. W kontekście powyższej sytuacji doszukiwanie się w tym hyclowskim ujęciu jakiegokolwiek przesłania nie ma sensu.
Niech to będzie lekcja dla autora.

Ostre słowa. Autor wyciągnął lekcję z obu analiz :)

Droga. Trudno uzasadnić chęć, która powoduje, że ruszam zawsze gdy tylko mam okazję i możliwość. Ciekawość nie tylko nowych krajobrazów,kultur, ale przede wszystkim żyjących w ich granicach mieszkańców.

Szukanie odpowiedzi na egzystencjonalne pytania, które często trudno sformułować, bo tylko majaczą w duszy.

Wreszcie spotkanie z drugim człowiekiem. Czy zaakceptuje moją obecność? Czy otworzy swoją duszę, podzieli się szczęściem, lękiem i najważniejsze- czy zgadzi się abym zabrała świadectwo tego spotkania - fotografię - w dalszą drogę?

Ten przydługi wstęp, autorze tylko dlatego, że próbuję zrozumieć... Także mnie zdarzało się widzieć ludzi odwracających głowy, twarze ukryte w dłoniach jako odpowiedź na mój zachecajacy gest, uśmiech czy słowo.

I wreszcie sedno - cienka linia, granica, którą według mnie powinni przekraczać tylko Ci, którzy obdarzeni niezwykłym instynktem i wyczuciem, potrafią dodatkowo uzasadnić dlaczego ją przekraczają.

Stąd pytanie : dlaczego powyższe zdjęcie trafiło pod publiczną ocenę?

Mój odbiór? Zdjęcie woła : Nie chcę! Odejdź!

Tytuł: " Chłopiec z zasłoniętą buzią" nie pomaga, budzi jeszcze większy dylemat.

Może w innej kategorii, z opisem, jako część reportażu? Może... ale tego zabrakło, więc w powyższej formie
moim zdaniem powinno pozostać w szufladzie autora, jako ważny element formowania się foto- świadomości, jako przyczynek do refleksji i rozmyślań.

Zapraszam autora do dialogu. Chciałabym zmienić swoje zdanie.

Dziękuję za obszerny komentarz :)
Nie chciałabym teraz wychodzić z pozycji osoby tłumaczącej się ze zdjęcia. W każdym razie fotografia jest jedną z kilkunastu, które zrobiłam w dzielnicy Mea Shearim w Jerozolimie. Doskonale zdaję sobie sprawę, że Żydzi zamieszkujący tam nie lubią, jak robi im się zdjęcia, jednak nie spotkałam się z protestem. Raczej z obojętnością i brakiem zainteresowania moją osobą.
Chłopiec natomiast był bardziej otwarty. Trzymał się parę kroków za mną. Zapytał, skąd jestem. Nawiązał jakiś kontakt. Ostatecznie przy robieniu przeze mnie zdjęcia zasłonił twarz. Z mojej strony ta fotografia nie jest wyrazem braku szacunku dla tego młodego człowieka, jest częścią całości, której tutaj nie pokazałam. Tytuł faktycznie kiepski, jak sobie teraz myślę. W każdym razie dla mnie to zdjęcie jest cenne.

Oj : ), nie była to z mojej strony próba wyciągania Cię do tablicy , chciałam po prostu troszkę więcej się dowiedzieć.
Nie cząsto tu bywam ostatnio, ale gdy zaglądam, nawet bez logowania, to poczytuję sobie analizy. Bardzo cenię wpisy Andrzeja i szczerze mówiąc, raczej sie przychylam do jego słów. Tym razem było inaczej, stąd mój koment i chęć podrążenia tematu.
Na portalu , mz sporo jest zdjęć, które choć ich bohaterowie mają buzie odsłonięte, nic z nich wyczytać nie można prócz : "no, rób już to zdjęcie i daj mi spokój" a mimo to awansują z inferii. Tutaj przynajmniej wszystko jest jasne.
Dziękuję za odpowiedź. Pozdrawiam. Zaglądnęłam do Twojej galerii. Fajnie się rozwija. Powodzenia. Anka

Dziękuję za miłe słowa :)
Również pozdrawiam
Agnieszka