Wszystkim krytykom sztuki; tym z wieloletnim doświadczeniem, i tym aspirującym dopiero; tym starej daty, co wolą słowo pisane (gdzie każda sylaba przemyślaną jest), i tym przecierającym właśnie szlaki analiz audiowizualnych - bardzo, bardzo gorąco polecam tę fotografię DO ANALIZY.

Znajdą się chętni?

Co prawda nie audiowizualnie ale pokuszę sie na krótką analizę jak ja to widzę i aby sprowokować innych. Samo zdjecie mnie sie podoba, porusza temat na czasie zwiazany z ograniczeniami na dzisiaj panującymi, fotografia musi również żyć dniem dzisiejszym, musi być przekazem związanym z odczuciami obecnie panującymi i to jest na plus. Jako mankament, to przede wszystkim brakuje mnie tu wiecej światła, zdjęcie jak dla mnie jest takie mdłe, takie mało wyraziste, sam pies, czy on jest potrzebny, ciąży lewą stroną, tematycznie nie widzę powiązań. Bez niego zdjęcie miało by swoją wartość wcale nie mniejszą, tym bardziej że zamglona przestrzeń za modelką kojarzy się mnie z wodą z jakimś morzem co tematycznie z kolei łączy z modelką jak i tytułem. Mam wrażenie że konkretnie w tym przypadku GO jest również zbyt małe, niech będzie, ale trochę wiecej ostrości by się przydało przed modelką.

Fotoferio, Fotoferio Ty już wiesz jak poruszyć resztki ambicji. Gwoli sprostowania/wyjaśnienia: ani krytykiem sztuki, ani doświadczonym się nie czuję i czuć nie będę.
1. Mam utrudnione zadanie ponieważ rozpoznaję Autorkę.
2. Mam utrudnione zadanie ponieważ Autorka pracę okrasiła tytułem - coś co próbuje kierować moim postrzeganiem - coś co próbuje mnie ubezwłasnowolnić.

Ad rem.
Obraz prezentuje Modelkę w stroju służącym powszechnie do kąpieli, ale niekoniecznie. W wyschniętym morzu traw próbuje ukryć się znane nam stworzenie przed dokuczliwością fotografowania.
Jestem świeżo po lekturze biografii Tadeusza Kantora i Marii Jaremy, postaci związanych swoją działalnością artystyczną. I ten obraz pojawił się w tym czasie. Treści biografii nie będę opowiadał - każdy może zrobić to sam. Nie mniej, wywarły na mnie duże wrażenie. To tak tytułem sposobu patrzenia na ten obraz.

Jeszcze jedna uwaga: jestem ostatnim, który chciałby cokolwiek w tym obrazie poprawiać. Autorka doskonale wie co robi, wie co chce nam pokazać.

Technicznie. Szeroki kadr z centralną postacią. Duża , pusta przestrzeń po prawej. Lewą stronę zamyka zarys stworzenia, załamujący odrobinę napięcie między rękami Modelki, a cieniem trawy nad głową psa. Wielkość kontrastu buduje nastrój, a dobrana ostrość/jej głębia utrzymuje to wrażenie. Symetryczność postaci tworzy jednocześnie symetryczność ujęcia. Pokazanie końca ogona psa w mocnym punkcie determinuje funkcję/czynność, która ma być dokonana. Skok. Prawa strona wydawać się może nieważna, ale ważna jest. Bardziej do budowania treści/nastroju.

Artystycznie. Autorka buduje narrację odnoszącą się do aktualiów - poprzez tytuł. Ok. Kto bogatemu zabroni. Pomijam tytuł. I nie przez lekceważenie woli Autorki. Mam przed sobą obraz i on ma we mnie wywołać wrażenia, emocje, inspiracje. Po lekturze tytułu będę szukał elementów wiążących obraz z tytułem, będę patrzył oczami Autorki. Ale nie po to mam własne oczy. Patrząc oczami Autorki będę drążył Jej wnętrze, Jej emocje. A ja chcę wywołać siebie.
Skok w nieznane bywa mrożący. Ale i do tego można się przygotować (strój, czepek). Skoro przygotowaliśmy się do tego, a swoją wolą zaraziliśmy nawet Przyjaciela (który z nonszalancją pokazuje nam właściwy kierunek ogonem) - skaczmy. Zostawmy to bure badziewie próbuje zatrzymać nas, oplatające nogi.

I tylko tyle. Wydawać się może, że patrzymy na spokojny, głęboko stonowany obraz. A tam podejmowana jest może najważniejsza decyzja.

Jak zwykle gratuluję Autorce smaku i ciszy. Jak zwykle serdecznie pozdrawiam.

Cóż, ja w pełni się zgadzam z analizą andrzej08 i z przyjemnością ją polecam, mam ten sam problem, rozpoznaję autorkę już po miniaturze a charakterystyczna modelka jedynie utwierdza mnie w tym przekonaniu. Ze swojej strony dodam tylko że mam takie odczucie iż autorka dokładnie wie co chce pokazać, natomiast tytuł nieco nas odwodzi od meritum przekazu lecz czytając go nieco przewrotnie okazuje się że jest nad wyraz spójny z obrazem.
Moje rozumienie przekazu bierze się stąd że w takim sposobie kadrowania nie doszukuję się dookoła żadnych zdarzeń kompozycyjnych, pies w zasadzie niczego tutaj nie wnosi, jest tak samo obojętny jak całe tło. Mocny punkt w tym obrazie jest jeden i autorka doskonale zdaje sobie z tego sprawę lokując go w geometrycznym środku kadru. Wydawać by się mogło że do osiągnięcia tego celu, kadr mógłby być ciaśniejszy, kwadratowy lub nawet pionowy. Ha , nic bardziej błędnego, taki kadr jest bardzo mocny w przekazie gdyż nieoczywisty. Nieoczywisty poprzez właśnie psa i przeszkadzajkę z lewej strony ale znając pf autorki poniekąd nauczyłem się "czytać" jej prace, choć nie zawsze wszystko jest w nich dla mnie takie jasne ale chyba o to w tej materii idzie. Z technicznej strony nic tu dodać ani ująć bo wygląda na to że to zamysł autorski i ma swoje znaczenie. Może ja troszkę inaczej bym podszedł do tej "nostalgii" w bladości sceny ale to ja, a praca nie moja. Na koniec dodam że mz to dobra praca, dająca do myślenia i pozdrawiam autorkę, dobrego światła życząc.
Ps.
Nie jestem w stanie stwierdzić skąd te plamy, ale może warto sprawdzić czystość matrycy, choć przy tej przysłonie raczej "brudy" się jeszcze nie ujawniają, chyba że są wielkie jak palec.

Autorka umieszczając tytuł fotografii jednoznacznie określa jej temat/przedmiot, jakim jest tęsknota (być może gdyby nie było tytułu zinterpretowałbym ten obraz inaczej podobnie do moich szanowanych poprzedników z motywem skoku w nieznane). W centralnej części kadru znajduje się postać kobiety w stroju kąpielowym, pośrodku falujących traw, w głównej mierze na tle nieba. Teoretycznie nie powinno jej tam być, powinna być zupełnie gdzie indziej, jednakże jest tam, ponieważ nie może być w miejscu, w którym by chciała i robić to, co by chciała. Pozycję postaci interpretuję, jako (nie wiem czy fachowo to określę) płyniecie tzw. ?strzałką?, dodatkowo za tą interpretacją przemawiają utworzone domyślnie linie pomiędzy trawami z boków kadru, a dłońmi postaci przypominające wytworzone fale rozcinanej przez płynącą osobę wody. Również cienie utworzone z nieostrości traw na pierwszym planie za nogami postaci sugerują powstały szlak za płynącą osobą ku spokojnym wodom. Sylwetka idealnie opływowa tworząca harmonię i jedność z otoczeniem. Niewidoczna twarz postaci zwrócona ku niczym niezmąconemu niebu (bezkresowi głębiny wody) sugeruje całkowite zatracenie się w wykonywanej czynności przy jednoczesnym doznaniu spokoju i ukojenia. Tak, tam tkwi głowa tam chce być, niestety nogi, nasza podstawa (rzeczywistość) tkwią gdzie indziej, tam skąd chciałyby się wyrwać. Wszystko to przekazuje nam stosunek do tego, za czym tęsknimy, czego nam brakuje, jak ważne to było. W moim odczuciu pies wprowadza tutaj rolę odrobiny niepokoju w kadrze, ale nie bez powodu. Pies alegoria wiernego przyjaciela (może być w ten sposób potraktowany obiekt tęsknoty), który powinien zawsze być przy nas, ale jak wspomniałem wprowadza odrobinę niepokoju - odchodzi od nas, zostawia nas? Czy odejdzie całkowicie, czyżby to, za czym tęsknimy nie miało już powrócić? Chociaż nie jeszcze węszy, szuka, jest nadzieja, że nas odnajdzie.
Nie wiem czy jest to analiza (pewnie nie), czy raczej mój osobisty emocjonalny odbiór tego, co Autorka chciała nam przekazać. Pozdrawiam serdecznie i zdrowia wszystkim życzę.

Powyższy obraz wraz z apelem Fotoferii w pierwszej analizie wygląda niczym jakaś prowokacja zmyślnie przygotowana. Ani to kompozycyjnie książkowe, ani ekspozycyjnie naświetlone w zgodzie z naszym motto, z jakim zaczynamy dzień i fotograficzne podróże po FotoFerii - "Bo światło jest wszystkim".
Za to tytuł conajmniej powinien nas zjedniczyć, gdyż zapewne bliski teraz w większości z nas. Wszyscy za czymś tęsknimy. Tęsknimy do podróży, do swoich ukochanych rekreacji, do pracy i swoich stałych klientów, tęsknimy za rodziną, za bezpieczeństwem...

Miłość, strach, życie, śmierć, zdrowie, choroba, żal, nienawiść, radość,...to nośne tematy wszystkich dziedzin twórczych. Wszyscy tutaj z całą pewnością obracamy się przynajmniej w tej jednej dla nas wszystkich najważniejszej - Fotografii.

Każdy z nas ma za sobą tomy przeczytanych książek, i periodyków, masę obejrzanych filmów i tutoriali. Najważniejsze w tym całym naszym przygotowaniu do świadomego tworzenia jak i do odbioru obrazów jest nasze życie, nasze osobiste doświadczenia, nasza wrażliwość, umiejętność empatii,...wiedza.

Powyższa fotografia to prawdziwa pożywka dla dyskusji na tematy o kompozycji, o jakości i ilości zarejestrowanego światła, można przynajmniej z godzinę rozprawiać na temat wszystkich decyzji autorskich i ich słuszności...

Dochodzimy w tym momencie do omawianej tysiące razy anonimowości.
Na wielu galeriach to temat najbardziej sporny w kwestiach odbioru i oceny prac.
Ja anonimowość zawsze szanowałem, jednak zawsze podkreślałem, że ocena każdej pojedynczej pracy jest wartościowsza, gdy ocenia się ją przez pryzmat portfolio autora oraz jego życie i doświadczenia. Mnie zawsze interesował człowiek stojący za przedstawionym obrazem i jego decyzje.

Okej...powinno być jeszcze coś bezpośrednio o tym konkretnym przykładzie.
Na ogromny plus szlachetnie pokazana kobiecość. To kompozycja zdecydowanie o bohaterce. Tutaj zaczynamy i kończymy podróż po tym sentymentalnym obrazie. Wielu kompozycje w fotografii traktuje czysto matematycznie...mocne punkty, tr?jpodziały, sztafaże, przeszkadzajki itd...
W moim rozumowaniu kompozycji zawsze jest jeszcze miejsce na to co po za kadrem, na to czego wypatruje bohater jak tutaj , muoże to tylko trawiaste wzgórze, może skarpa czy urwisko...zmierzcha się i to ostatnia tęsknota a może świta i budzi się nadzieja lepszego jutra? To wszystko jak sobie razem jako odbiorcy poukładane czujemy równowagę i sens tej pracy albo i nie. Ja taką dostrzegam i obraz ten skutecznie budzi we mnie nietylko tęsknotę za pływaniem ale szereg tęsknot i normalności...

Na wstępie, poproszę o wyrozumiałość. Jestem na fotoferii z przyczyn edukacyjnych :) Skoro mam nauczyć się fotografii od najlepszych, muszę ryzykować.
Moja skromna analiza "Wyobraźnia"
Nie znam autora, ani wcześniejszych prac. Dla mnie przedstawiony obraz, to podwójna ekspozycja na postaci, wytworzona przez wyobraźnię. Widzę kobietę spacerującą z psem pośród morza falujących traw. Te trawy i wiatr, a także (co sugeruje tytuł) tęsknota za pływaniem sprawiają, że moja wyobraźnia płata figla i dziewczyna zamienia się w pływaczkę, gotową na skok do wody.Dlaczego postać stoi tyłem ? Przecież, aż się prosi, żeby dała nura prosto w fale (trawy) które widzimy na dole kadru. Otóż to czysta moja/autora? wyobraźnia. Nie ma pływaczki, nie ma wody. Jest dziewczyna, trawa i pies....
Do kwestii technicznych nie odniosę się. Może za kilka miesięcy. Pozdrawiam autorkę z nadzieją na kilka słów oceny :)

https://www.youtube.com/watch?v=TpeK3zvmx2c&list=WL&index=58&t=0s

Dziękuję :)
Z przyjemnością słucham.

Publikuj!

Widze że Ty też masz matrycę do czyszczenia :D

Wszystko mam do czyszczenia. Monitor też.
A aparaty fotograficzne są wspaniałą psią przekąską, gdybyś nie wiedziała!
Mój apart ma teraz luźno wiszące bebechy w miejscu lampy błyskowej. Cud, że działa :)

publikuj

Publikuj oczywiście a praca prezentuje się świetnie na białym tle.

Wszystkim krytykom sztuki, którzy zechcieli się pochylić nad tą pracą bardzo dziękuję i pozdrawiam :)

Zdjęcie ma dorobek +14,5 pkt.
Wrzucam na początek Inferii, bo nadzieję mam, że dyskusja będzie się nadal rozwijała.

A mój ma obudowę rozwalona, ze szczelina przez którą wszelkie poprochy wylatują ...ale grunt, że działa haha

Nie wiem o co chodzi. Musiałam potwierdzić, że byłam trzeźwa pisząc wczoraj Publikuj! i drugi raz kliknąć Publikuj. Tym razem szczęśliwie umieszczając obraz w Galerii Niskiej ;-) Nie napiszę analizy. Fotografia. Rewelacyjna (chciałam napisać genialna, ale powstrzymałam się) Nie rozpoznaję Autora/ki. Całym sercem na tak i złoto.

dobranoc :)

JDM, całkiem sympatyczny początek. Ale do rzeczy. Niezbyt trafione wydaje się stwierdzenie o "podwójnej ekspozycji na postaci", również to, że pływaczki nie ma. Otóż jest! Jest czepek, kostium kąpielowy, jest jak słusznie zauważyłeś gotowość do skoku. Obraz można interpretować na wiele sposobów, gro z nich się pokrywa.
Warto pamiętać, że zawsze masz prawo wyboru, zawsze masz prawo marzyć. Warto szukać tej lepszej strony otaczającej nas rzeczywistości. Brak wody nie sprawia, że pływaczka przestaje być pływaczką.
Jest czas na uruchomienie wyobraźni, czas na odkrycie siebie i bliskich, czas na nieśpiesznie jedzenie śniadania. Nie narzekajmy, bierzmy garściami co nam dane. CZAS.

*gros :)

Noi, dzięki wielkie :)

:)