Pawła już nie ma... Nie potrafię robić czegokolwiek. Co mogłem, przełożyłem "na kiedyś". Siedzę i myślę... Przeglądam "stare" zdjęcia. No i wtedy ryczę. Podobno umiem pisać - to piszę. Wtedy chociaż "coś robię", czymś łeb zajmuję.
Paweł był dla mnie, przede wszystkim, cholernie bliskim Człowiekiem. Przyjacielem. Facetem, który kocha swoich bliskich. Dba o nich i są dla Niego (prawdziwie i faktycznie) najważniejsi na świecie.

***

Paweł Kucharski z Opola był też Mistrzem Fotografii. Podobnie jak ja, szczególnie ukochał krajobraz ? dzieliliśmy tę pasję. Na całym świecie ludzie zachwycają się Jego wspaniałymi zdjęciami. Miałem ten zaszczyt, że czasem stałem obok... Kiedyś częściej. Teraz fotografuję głównie marsze, demonstracje i dzieciaki w szkołach... On dalej robił cuda.

***

Każdy fotograf landszaftu czeka na kilka sekund absolutnej świetlnej doskonałości. Zazwyczaj czekaliśmy jedząc niezawodny pasztet "Profi", paląc dziesiątki Marlboro (rany jakie one były wtedy "dobre"!), czasem zamarzając, a czasem nie... No i gadaliśmy. O wszystkim - bo tajemnic przed sobą nie mieliśmy. Zawsze obaj czuliśmy, że się totalnie rozumiemy. I jesteśmy dokładnie tam, gdzie chcemy być. Potem zaczynała się bezkrwawa "walka" - głównie z czasem...
Nie znam zbyt wielu ludzi, którzy "cierpią" na tzw. "fotoamok" (tak to nazywamy). Nic nie jest wtedy ważne. Jesteś ty i światło. Tylko sprzęt trochę przeszkadza. Bo zdjęcie nigdy nie odda tego, co masz przed oczami. Inna sprawa, że nie taka jego rola... Nawet takie "obrobione" (wywołane w cyfrowej ciemni) nie ma przedstawiać tego, "co oczy widziały". Chyba, że taka jest akurat idea jego autora (bo czasem rzeczywiście jest). Każdy z nas postrzega inaczej. I chce ?coś? wyrazić. To zawsze jest sprawa "pstrykacza".
Jeśli jednak nie zrobisz dobrego i ostrego kadru - nie ustawiając przy tym właściwego czasu - to komputer (będący tą cyfrową ciemnią) w ogóle ci później w niczym nie pomoże. Szansa jest zazwyczaj jedna. Żeby w ogóle była, musisz tam wpierw dojść / dojechać / dolecieć.
Paweł zawsze wykonywał wszystkie opisane wyżej kroki w sposób genialny. Mimo "fotoamoku". A właściwie, to dzięki niemu. Wtedy bowiem można ? nawet wbrew fizyce i pogodzie. Dlatego był najlepszy.
Później siadał w swoim specjalnym "pokoju fotograficznym". A na samym końcu Go odwiedzałem... I mogłem tylko każdorazowo wypić świetną kawę, a następnie... pozbierać swoją szczękę z podłogi. Mistrz. I tyle.
Paweł kochał robić zdjęcia. To "robienie" to nie tylko przyciśnięcie guzika na puszce aparatu (popularny "pstryk" to odgłos lustra w środku - lub jego imitacja). Paweł go PRZYCISKAŁ.
Fotografowanie to całe wielomiesięczne "przed", megafanstastyczne "w trakcie" i żmudne "po" (u mnie to trzecie czasem potrafiło trwać tygodniami...). Wspaniała, piękna pasja! Plus wiedza. Głównie ścisła i techniczna. Obaj dużo czytaliśmy. Potem kupiliśmy lustrzanki i obiektywy - mniej więcej w tym samym czasie. Następnie się poznaliśmy - najpierw na internetowym forum. Patrzę, gość z Opola! To było 11 albo 10 lat temu...
Od tego czasu zrobiliśmy razem dziesiątki tysięcy kilometrów. Brodziliśmy w kopnym śniegu pod górę, przedzieraliśmy się po ciemku przez jakieś gęste lasy, wspinaliśmy się, gubiliśmy się... Sporo niebezpiecznych głupot też było naszym udziałem. "Polowanie na światło?, brak snu, "nieludzkie" pory wschodów słońca. Wszystko to razem. Latami. I jeszcze "pomniejsze bóstwo pogody" musiało być łaskawe. Chmury bowiem "muszą być". Ale nie tam, gdzie jest słońce. Jak "kapie na łeb", to trudno. Jeśli niebo jest bezchmurne, to trudno. Jeśli jest totalnie mleczna mgła i ledwo sami siebie widzimy, to trudno... Bo i tak jest zajebiście! Jesteśmy.
Zawsze jak Paweł dzwonił to wiedziałem od razu, że szykuje się coś świetnego. On nie telefonował ze "zwykłymi problemami". Miał je. Każdy ma. Gadaliśmy o tym. Tysiące wspólnych godzin mieliśmy. Niby sporo czasu. Nie nagadaliśmy się...
Obiecałem Pawłowi kilka rzeczy. Nie wykonam - już nie ma szans... Ale będę żyć tak, żebym mógł mieć go z tyłu głowy ? uśmiechniętego. Takiego, jaki był.
To ogromna rzecz, że mogłem Go mieć w swoim życiu. Doświadczyć wszystkich tych rzeczy. Nikt mi tego nie odbierze i zawsze będę mieć tego Gościa w pamięci. Ma w moim sercu swoje osobne, megaważne miejsce.

Śliczności !

Jak ja lubie te czerwone domki ;), publikuj

Autor mnie tak denerwuje tymi fotografiami :) ,że za rok bez względu na pogodę jadę do Norwegii, bo w tym roku na dzień przed wyjazdem (kiepska prognoza) zmieniłem kierunek na Szwajcarię :)Pozdrawiam

Zatem zadanie wykonane jak należy ;). Jechać trzeba koniecznie i zobaczyć na własne oczyska :). Pozdr.

Piękne

Piękne,
zazdroszczę warsztatu - chciałbym za jakiś czas umieć tak obrabiać

Paweł zrobiłeś czadowe to foto.

Dzięki :).

Dzięki Tobie mamy namiastkę jakby się tam było :)

:)

https://www.facebook.com/183974284968547/photos/a.190578870974755.45467.183974284968547/1374604715905492/?type=3&theater

https://www.facebook.com/183974284968547/photos/a.190578870974755.45467.183974284968547/1871749546191004/?type=3&theater

Nieskazitelne! jak pupa noworodka! :) Świetna praca . Pozdrawiam!

https://www.facebook.com/clubfotoferia/photos/a.190578870974755.45467.183974284968547/1980080595357898/?type=3&theater

- Komentarz usunięty przez moderatora dnia: 2018-02-07 10:50:09 -

Będzie nam brakowało Twoich zdjęć Pawle :(

Spoczywaj w pokoju Pawełku .

Szkoda, że nie bedzie nowych Twoich takich pięknych zdjęć.
Niech Ci tam świeci piękne światełko

Od wczoraj mam problem z oddychaniem jak o tym mysle.
Brak slow, ciesze sie, ze poznalismy sie w "realu", swietny czlowiek.

co prawda to nie analiza zdjęcia, ale pięknie napisane

Wspaniałe prace, niesamowicie przykro ... :(

Czytam tekst Yossariana, swoiste epitafium poświęcone Przyjacielowi...łza się kręci w oku...Bóg zabiera najlepszych...często...dlaczego???

[']....nie znałem ,ale podziwiam i smutno mi .

Wiecie... Nie ma mnie na tym portalu już dłuższy czas. Moja aktywność jest teraz niestety gdzie indziej. Ale bardzo tęsknię.

Z odejściem Pawła nie potrafię sobie poradzić... Również dlatego, że stałem sobie obok, kiedy robił to zdjęcie. Wiem, że już nigdy nie stanę. Nie policzymy tych sekund naświetlania, nie spojrzymy razem na histogram... Nie pogadamy. O zdjęciach. I miliardzie innych rzeczy.

Fotografowanie u Jego boku to było naprawdę "Coś". Znowu mieliśmy "za chwilę" do tej naszej ukochanej Norwegii lecieć. W poniedziałek klepnęliśmy bilety.

On by znowu biegał i robił te swoje cuda. A ja mógłbym się ponownie czegoś nauczyć... Wszyscy wiemy, że jak Pablook coś sfocił, to to było dzieło sztuki. Dbał o każdy detal. Był perfekcjonistą. Ale nie takim skupionym na technicznej doskonałości pedantem. On to jakoś inaczej miał - to dążenie do doskonałości było takie "przy okazji", zupełnie naturalne. To widać. I na tym, i na wszystkich innych zdjęciach.

Będzie mi tego Faceta cholernie brakować. Bardzo, bardzo mocno...

Cześć Jego pamięci.

Odszedł mój niedościgniony wzór...przykro strasznie