Tak, publikuj.

Dzięki za tak :)

MIÓD DLA OCZU!

fakt, miodnie było. Tak bywa tam tylko w maju. Teraz łąki wycięte, rozlewiska suche i cisza taka aż w uszach dzwoni. Smutek i nostalgia...
Miło, że wpadłaś do bursztynowej krainy i zostawiłaś swój ślad :)

Ależ mi brakowało takich obrazów...

Miło gościć Koleżankę :)
Dziękuję pięknie za słowo i ul !
Mi już brakuje takich poranków. Listopad przyszedł stanowczo za wcześnie.
Nie nacieszyłam oczu i fotek niewiele mam z tego miejsca, gdyż w maju oglądałam głównie kliniki weterynaryjne. Może w przyszłym roku moje kudłate szczęście nie wytnie paskudnego numeru i poszaleję więcej z aparatem.

Trzeba mieć nie lada refleks, aby zagłosować na zdjęcia Koleżanki. Zobaczyłem, poszedłem kawę zrobić - wracam i nie ma już na co głosować. Zasmucony oceniam jedynie.

Kolega się nie smuci. Wrzucę coś mniej mgliste i świetliste to zdąży wypić kilka kaw, przespać się i zjeść obfite trzy obiady. A nawet pójść na spacer ;)
Za złotko z uśmiechem dziękuję :)

Tak się nie stanie. Nie żebym chciał być jakoś wybitnie miły - po prostu uważam, że Koleżanka kompletnie nie ma talentu do fot, które mogą być w Inferii 3 obiady :-)

To chyba niedobrze...hmm...beztalencie znaczy się. Ale nic to , nigdy nie miałam parcia, żeby artystyczne zalegać w ciemnicy ;)
A może powinnam ...
Muszę to przemyśleć. Najlepiej na świeżym powietrzu.
Może po spacerze zobaczę tu jakąś ładną sarenkę. Jak Kolega czuje ?;)

Kolega jest mężczyzną, więc niewiele czuje. Czasem planuje na 24 godziny. Sarenek w tym planie nie ma :-)

Zasmucił mnie Kolega bardzo. Sarenki mi się zachciało ogromnie. Teraz będę musiała do lasu się udać i poszukać. A po nocy chodzą wilki. Będzie Kolega winny jak mnie zeżrą ;)

Skoro już tam zajrzałem to i tu wypada ;)

Nie bardzo się przejmuję tym co wypada, ale całkiem szczerze dziękuję ;)

Złocisty powiew otulił przestrzeń, mgła lśni subtelnym światłem.
Ptaki - syto rozplanowane w kadrze i wmalowane pędzlem ciszy - tkwią w doskonałej kompozycji.
Przeczuwam narodziny opowieści, jaka rozkwitnie w krainie bursztynowych blasków, gdzie ambona stanie sią bramą do nieznanego...:)

Taki piękny komentarz, że aż zaniemówiłam. Nie znajdę słow równie pięknych, żeby podziękować. Będzie więc prosto ale z całego serca - dziękuję :)

Co do ambon, nie za dobrze mi się kojarzą. Chociaż szczerze raz tylko na jednej widziałam tych...co ich nie nazwę. Pewnie brzuszyska upasione na dziczyźnie nie pozwalają im na wdrapanie się po drabince :)
Chętnie zamiast ambonki widziałabym sad jabłoniowy, jako bramę do nieznanego. Ech...zazdroszczę tego sadu i jego mieszkańców. U mnie wszystkie sady ogrodzone siatką i kopytka tam nie zaglądają.
Pozdrawiam ciepło w ten ponury dzień. :)

Piękny, miodny nastrój.

Dziękuję :)
Miód to jedyny cukier jaki jadam. Uzależniona jestem. Przekłada się to na słabość do miodnego światła :)

Podobno od 1945 do dziś wilki w Polsce nikogo nie zjadły. Czy Koleżanka uważa, że jest kimś wyjątkowym godnym wilczego apetytu ?

Oczywiście, że jestem wyjątkowa. Śmie Kolega wątpić ? ;)
Wilkom dziwnie nie ufam. Łasi się taki, nadstawia uszko do drapania a potem haps...zęby wbija ;)
Dziś prawdziwych wilków już nie ma. Takie dziko - oswojone są nieobliczalne.
Żeby była jasność, barbarzyństwem dla mnie jest strzelanie do tych pięknych zwierząt. Mam nadzieję, że do tego nie dojdzie.

Ambonka niejednokrotnie pojawia się jako subtelny, lecz wyrazisty akcent w kadrach Koleżanki Meczaty, jej obecność w poprzednich fotografiach była nieprzypadkowa, a sugestia jej ponownego wykorzystania, zawarta w komentarzu pod jednym ze zdjęć, również nie umknęła mojej uwadze. Stanowisko myśliwskie nacechowane kontrowersją ze względu na swoje pierwotne przeznaczenie potrafi wnieść do kompozycji wizualnej intrygujący kontrapunkt - nie zamierzam jednak wdawać się w dyskusję o jego funkcji, bo tematów drażliwych mamy aż nadto, i to nie tylko tam, gdzie ambony wyrastają jak grzyby po deszczu.
Wśród kwitnących jabłoni roi sią bowiem od postaci, które przywodzą mi na myśl drapieżników - mięsożerców o spojrzeniach niczym u wygłodniałych wampirów.
Takie mam skojarzenie, być może nieco surrealistyczne, ale niepozbawione echa prawdy w dosłownym tego słowa znaczeniu. Lecz abstrahując od powyższego: Najpiękniejsze są bowiem owe, drobne, delikatne elementy: sylwetka koziołka, bursztynowy promień światła i ambonka, jaka niczym cichy obserwator wpisuje się w pejzaż dodając mu wśród złocistych mgieł głębi i tajemnicy.

Zgadzam się z Tobą w całej rozciągłości. Ambonki są całkiem zgrabnym uzupełnieniem kompozycji. Szczególnie tam, gdzie nie ma innych charakterystycznych elementów krajobrazu. Widząc często sarny spokojnie pasące się w ich pobliżu odczuwam dziwną satysfakcje, że czasami natura wygrywa.
Tematu owych istot drapieżnych ciągnąc też nie będę. Bo co to da. Choć czasem krzyczeć mi się chce...
Tak wiele dokoła mroku. Warto szukać zewnątrz i w sobie światła, żeby pozostać człowiekiem.
I tego światła życzę Ci jak najwięcej, dziękując raz jeszcze za dialog i poświęcony czas :)

Bajka.

Życie :)
Tylko ta jasna jego strona. Im więcej natura mi daje takich chwil, tym dalej czmycha przyczajony mrok. Taki mój sposób na walkę z nim.
To tak w nawiązaniu do Twojego wpisu pod zdjęciem innej Autorki.
Ale rozumiem, że kto inny ma inne lekarstwo na mrok. Chce go oswoić, ubrać w słowa, zamknąć w obrazie. Każdy sposób jest dobry, jeżeli skuteczny. :)

Tak, każdy ma jakiś na te sprawy sposób. Twój jest wybitnie piękny.
Tak sobie myślę, że gdyby zabronić artystom reagowania w taki czy inny sposób w swoich pracach, to fotografia od początku jej istnienia aż po dzisiejsze czasy stałaby się bardzo poszkodowana, a i stałaby się rzeczywistością w jakimś sensie fałszywą. Bardzo dużo wybitnych dzieł po prostu by nie powstało. Dziedzina fotografii byłaby niemiłosiernie kulejąca. Przecież to takie oczywiste. Miło, że Koleżanka to rozumie.

Pieknie!

Miło, że się podoba :)

Gratulacje ZD!

Jak miła niespodzianka na powitanie :)
Bardzo dziękuję !

Gratuluję. Piękna poezja.
Mam ogromny szacunek do Ciebie za to, że mimo poczucia mroku (jak to określiłaś powyżej), które od czasu do czasu każdego człowieka dopada, pozytywnie nastrajasz innych i smarujesz balsamem duszę takimi wizualizacjami.
To wymaga ogromnej dojrzałości i siły wewnętrznej.

Dobrego dnia!

Dziękuję pięknie za dobre słowo!
Okres grzebania się w mroku kiedyś przerabiałam. Żadnych zysków, same straty.
Postanowiłam iść w stronę światła i światłem się dzielić. Czasami dostaje się w zamian światło odbite, czasem uda się komuś oświetlić drogę w mroku. Bywa , że trafiasz na energetycznego wampira co światło pochłania i próbuje wciągnąć Cię w mrok. Ale my Kobiety mamy wiele siły by z takimi skutecznie walczyć. Wystarczy tylko w to uwierzyć :)
Jakiś mnie refleksyjny nastrój dopadł, pewnie od tej nostalgicznej pogody :)

Dużo słońca życzę na jesienne dni !

Oj tak, my kobiety niestety z racji tego, że uchodzimy za słabsze fizycznie, musimy być silniejsze psychiczne, bo ludzie z mroku nie śpią i chcą się żywić wylewając mrok na nas. Ale my się nie boimy i wszystkiemu zaradzimy ;)

Ja też w refleksyjnym nastroju. Miłego wieczoru.

Wielkie gratulacje!!!

Dziękuję pięknie!