Można różnie, nawet sztucznie, byle zgodnie z zasadami sztuki (kompozycji):

1. Kadr klasyczny:
https://www.fotoferia.pl/files/o02.jpg

2. Kadr frywolny:
https://www.fotoferia.pl/files/o01.jpg

3. Kadr awangardowy:
https://www.fotoferia.pl/files/o03.jpg

4. Kadr panoramiczny:
https://www.fotoferia.pl/files/o04.jpg

5. Kadr ...

Zasada są po to by ich przestrzegać, bądź je łamać :)
Podoba mi się kadr klasyczny, awangardowy i autorski.

Na TAK.
Ciekawe sa te wszystkie propozycje kadrow. Mnie najbardziej podoba sie ten ostatni, filmowy.

Moje podejście do kompozycji w sztukach wizualnych mocno ewoluuje - jest dziś bardzo różne np. od tego, co wykładałem kilka/naście lat temu na SFSU. Coraz bardziej widzę kompozycję obrazu w takim znaczeniu, jakie ma ona w muzyce.

Zamiast o regułach czy zasadach (w komentarzu powyżej były partykuły ironii) wolę mówić o zbiorze predykatów, przyczynowości i relatywizmie. Odkrywam, że np. fraza - pojęcie typowe dla muzyki wokalnej, czy artykulacja, doskonale nadają się do konstrukcji i analizy kompozycji wizualnej, zaś sama kompozycja jest znacznie bliżej do warstwy treściowej niż formalnej (tak, jak w muzyce).

Ale to nie miejsce na te rozważania. Napisałem o tym wyłącznie dlatego, aby uzasadnić inadekwatność posługiwania się pojęciami "reguły" w kontekście "kompozycji" - gdyż nie ma tu przestrzeni dyskretnych i więcej zastosowań miewa logika rozmyta.

Jest jednak jeden wyjątek w postaci niełamalnej reguły :) kompozycja to funkcja przekazu i nie może zostać od niego odizolowana bez szkody dla powstającego utworu.

Nikt jaśniej by tego nie ujął ;)

Wielokrotnie się zastanawiałam na ile znajomość reguł, geneza, rozbieranie na czynniki pierwsze utworu muzycznego, literackiego, obrazu czy choćby potrawy pomaga, a na ile przeszkadza w odbiorze.
Czy wolę się delektować wirtuozerią pociągnięć smyka, czy raczej ulec iluzji i usłyszeć skwar w jednej z Pór Roku .

Daleki jestem od podejmowania dyskusji w sprawie postrzegania istoty kompozycji, ale ten cytat (z wypowiedzi @fotoferia) wydaje mi się szczególnie istotny:
"Jest jednak jeden wyjątek w postaci niełamalnej reguły :) kompozycja to funkcja przekazu i nie może zostać od niego odizolowana bez szkody dla powstającego utworu."
Tak fraza jak i artykulacja wypełniają także swoją funkcję w literaturze. Dla mnie obraz jest bliższy literackiej paraboli.
Wszystkiego dobrego w Nowym Roku :)

_Wielokrotnie się zastanawiałam na ile znajomość reguł, geneza, rozbieranie na czynniki pierwsze utworu muzycznego, literackiego, obrazu czy choćby potrawy pomaga, a na ile przeszkadza w odbiorze.
Czy wolę się delektować wirtuozerią pociągnięć smyka, czy raczej ulec iluzji i usłyszeć skwar w jednej z Pór Roku ._

FF to portal dla twórców, nie odbiorców (nad czym, zresztą, boleję).

Odbiorca nie musi mieć wiedzy koniecznej do aktu tworzenia, zwykle jednak pewną (czasem niemałą) wiedzę posiadać powinien, aby być w stanie rozumieć Twórcę. W przypadku literatury, próg minimum wyznacza fizyczna umiejętność czytania. Zwykle jednak całkowicie niewystarczająca, aby w pełni odebrać utwór.

Mogę Cię również zapewnić, iż gdyby mistrz Antonio nie poświęcił długich lat na studiowanie teorii muzyki, kompozycji czy wirtuozerii instrumentów, przy okazji kształtując swoją wrażliwość i dojrzałość twórczą, nie miałabyś się czym delektować. Nie byłoby skwaru :))

Zgłębiając tajniki sztuk wizualnych pochłaniasz wszystko, czym Twoje prace będą w przyszłości emanować widzów.

Nie ma "nieokrzesanych" kamieni - Dylan przez lata pobierał lekcje śpiewu, właśnie po to, aby brzmieć tak, jakby śpiewać nie umiał (jednocześnie będąc wirtuozem wokalistyki). Nawet samouk Nikifor tak do końca samoukiem nie był - zwłaszcza w kwestiach koloru.

Im bardziej świadomym jest Twórca, tym bardziej świadomie operuje środkiem. Bardzo często jest to ewolucja od mistrzostwa formy do uproszenia i syntezy. Jednak dróg na skróty nie ma :) Choćby Picasso.

O kompozycji i jej koherentej roli w utworze wizualnym będę jeszcze pisał.

Zaś aby zakończyć ten wątek - ową niełamalną regułę można wyrazić bardzo prosto: kompozycja dobra (skończona) to taka, której każda zmiana prowadzi do gorszego rezultatu, niż ten sprzed zmiany.

Chciałabym być dobrze zrozumiana. Daleka jestem od pochwały drogi na skróty. Cudownie jest móc w pełni docenić dzieło mistrza. Zdarza się jednak, że przez znajomość tematu ( choćby znikomą) czar pryska.
Oglądam ulubiony film, napięcie, wzruszenie, niezła fabuła, wreszcie przychodzi wyczekany happy end :)) i...eee, z kolorami trochę przesadzili. Czar prysł. O tym mówiłam.

Ze zniecierpliwieniem będę wyczekiwać kolejnych wątków dotyczących kompozycji.

_Zaś aby zakończyć ten wątek - ową niełamalną regułę można wyrazić bardzo prosto: kompozycja dobra (skończona) to taka, której każda zmiana prowadzi do gorszego rezultatu, niż ten sprzed zmiany._

Takie rzeczy można sobie wydrukować i powiesić nad biurkiem :) Szkoda, że tak rzadko można poczytać na FF podobne wykłady.