Nie dane mi było pomarudzić w Inferii. Zapewne dlatego, że opublikowane zostało od razu w GN ... - po co tracić czas, publiczność angażować i takie tam. Pozostaje surowo ocenić i do ula wrzucić.

Ptaszek wołał Kolegę, co widać na zdjęciu, bo brak mu było w inferii cennego marudzenia. Ale, że niecierpliwy jest z natury, szybko się znudził i do GN pofrunął. Tu wdzięczny za wizytę pięknie dziękuje. Za przygarnięcie w te zimne dni przede wszystkim :)
Ja również dziękuję za docenienie środowiskowej fotki z trzcinowiska. Trochę poranków się naczekałam, bo upatrzył sobie czubek małej wierzby i tylko raz na trzcince raczył usiąść. A na takie tło czekałam i o takim marzyłam :)

Nie miałam jeszcze przyjemności zobaczyć podróżniczka. Dla mnie mógłby usiąść i na czubku wierzby...
Tym bardziej podziwiam to ujęcie.

Nie trać nadziei, nigdy nie wiadomo kiedy i gdzie spotkasz tego malucha.
Ja w poprzednim roku przejrzałam kilometry trzcinowisk, żeby go znaleźć. Efekt - zero. W tym roku, zupełnie przypadkiem usłyszałam jego piosenkę w środku wsi, na maleńkim zarośniętym trzcinami i wierzbami bajorku. Przez chwile były nawet dwa samce, ale są terytorialne i szybko jeden został wyproszony. Potem pojawiła się samiczka. Zrobiły gniazdo gdzieś w gąszczu i więcej ich nie widziałam. Bardzo są skryte poza sezonem lęgowym.
Dziękuję :)

Gratulacje ZD!

Jaka miła niespodzianka :)
Dziękuję bardzo!

:)

Ten niebiesko-rudy akcent ptasiego popiersia - niczym wisienka na artystycznym deserze.
Gratuluję i podkradam do ula :)