Dawno temu, kiedy pisałem pracę magisterską pod tytułem Prawo do sądu w Konstytucji z 1997 roku oraz gwarancje jego przestrzegania, cytowałem wielu naukowców, ludzi prawa, zarówno teoretyków jak i praktyków. Był wśród nich również prof. Adam Strzembosz, polski prawnik, praktykujący sędzia, również nauczyciel akademicki. Człowiek legenda nie tylko polskiej nauki, ale także polskiego wymiaru sprawiedliwości, swojego czasu również Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego RP oraz wiceminister sprawiedliwości w rządzie Tadeusza Mazowieckiego. W 2012 roku został odznaczony Orderem Orła Białego.

Pamiętam profesora Strzembosza nie tylko jako wybitnego polskiego naukowca, sędziego, ale także jako kogoś kto był człowiekiem na bardzo trudne czasy, będącego jasną latarnią na bardzo wzburzonym oceanie, ostoją praworządności. Sprzeciwiał się bezprawiu oraz występował z krytyką władz zarówno w czasach przed zasadniczymi zmianami ustrojowymi w Polsce i akurat tego pamiętać nie mogę, ponieważ byłem wtedy za młody, jednak znam bardzo dobrze historię życia Profesora, jak i w czasach nowszych, chociażby przy cichym zamachu stanu na polskie wartości konstytucyjne, jaki miał miejsce jeszcze nie tak dawno, bo kilka lat temu, a którego to zamachu konsekwencje państwo polskie odczuwa do chwili obecnej.

Jednak nie dlatego, że Pan profesor Adam Strzembosz był takim człowiekiem temu zdjęciu należy się według mnie Galeria Wysoka.

Takie wyróżnienie należy się dlatego, że Autor zdjęcia przyzwyczaił już nas do świetnych portretów i ten portret również takim jest. Kadrowi nie można niczego zarzucić w mojej ocenie. Są tu odpowiednie ostrości, kolorystyka, forma tego portretu itd...

Dla mnie ważniejsza jednak od wszelkich elementów formalnych jest niewątpliwie warstwa emocjonalna i treść tej pracy, również moment. Gdzieś tam w tle jakiś galimatias, poplątanie z pomieszaniem, ale tak, na swych barkach Pan Profesor wiele razy był w stanie znosić niesprawiedliwość otaczającej rzeczywistości, walczył z bezprawiem, krzywdą drugiego człowieka, z tym całym poplątaniem, którego sprawcą był przecież drugi człowiek, te lekko opuszczone barki, te lekko przygarbiona postawa, lekko opuszczona głowa, pokazują piękno bardzo doświadczonego życiem człowieka. Życiem, które jest inspiracją dla wielu.

Autorze, zrobiłeś to. Stanąłeś naprzeciwko Człowieka i zajrzałeś bardzo głęboko w jego oczy, które emanują ciepłem, spokojem, pewną ciekawością, którą Pan Profesor zawsze obdarzał swoich interlokutorów. Pokazałeś mi łączność pomiędzy ludźmi, której tak bardzo w dzisiejszych czasach na świecie brakuje. Ten portret Autorze jest portretem prawdziwym, jednym z wielu, które poczyniłeś. Jednak dla mnie osobiście jest to jeden z najlepszych Twoich, najgłębszych, najbardziej dla mnie znaczących. Zrobiłeś to z największą uczciwością, podążając drogą prawdy. Dałeś mi także nadzieję, kiedy spoglądam w oczy Pana Profesora nadzieję, że jednak na tym świecie będzie lepiej. Bardzo bym chciał.

Mógłbym pisać więcej, więcej i bez końca, poprzestanę na ponownym poleceniu tej pięknej pracy do Galerii Wysokiej. Będzie ona tam jak jasna i piękna latarnia na burzliwe i trudne czasy, w których będę mógł wejść do Galerii Wysokiej na Fotoferii i ponownie spojrzeć w te oczy. Chciałbym.

Pozdrawiam Autorze serdecznie i bardzo Ci dziękuję.
Kamil.

Żegnaj Panie Profesorze. Byłeś jak jasna latarnia wśród wzburzonych fal i sztormów...

Polecam do Galerii Wysokiej. Nie widzę innej opcji.

Gratulacje ZD!