Jak się nie logowałam, to tu zaglądałam. Pamiętam, że to foto wywołało mój szeroki uśmiech. I nadal działa rozweselająco. Jak to babelki :)
Widać nadal mam w sobie ukryte dziecko, bo lubię te ślimacze opowieści. i pewnie bym do nich wróciła, ale ślimaki są dla mnie za szybkie i za małe. Lata zabawy analogami odbiły się na wzroku. Cóż starość nie radość :))
Ja zawsze wracam. i ciągle upierdliwie konsekwentnie świetlisto i mglisto. Uciekam jak zaczyna wciągać mnie mrok. Wracam gdy odnajdę swoją jasną stronę :)
Miło Cię widzieć w dobrej formie @Izis :)