Póki co pan swojej budy. Dobrze, że chociaż otoczenie wygląda na zadbane.
Duże tak za uchwycenie spojrzenia, tak charakterystycznego dla psiaków ze schroniska. Aż serce boli, bo chciałoby się przygarnąć wszystkie , a nie można :(
Zastanawiam się, czy nie warto było zrobić z tych zdjęć reportażu. Może chociaż imiona psiaków wpisać. Może któryś znalazłby dom. Może ktoś pomyślałby chociaż, żeby na zimę do schroniska zanieść kocyk, karmę...
Publikuj.

To była sesja reportażowa dla schroniska, która ma posłużyć wydaniu kalendarza oraz pokazaniu zdjeć psiaków na stronie i FB. Kilka fotek wyszło nazwijmy to, "nostalgicznych" , ale zamiarem było pokazanie po prostu ładnych psów. Oczywiście w nadziei, że znajdą domy. Psiaki są zadbane, warunki dobre, o które dba fajna ekipa i wolontariusze. Myślę, że bardziej niż wiktu i opierunku brakuje chętnych, aby dać im dom. No i ciasno jest troszkę ... O ile mnie pamięć nie myli to na zdjęciu jest Michał.

Z mojej strony również duże Tak, jak i szacun za serię. Ja to nie wiem czy dałbym radę wyjść ze schroniska z samymi zdjęciami...

Dzięki. No nie jest łatwo wyjść w ogóle, szczególnie jak przy okazji posłucha się historii mieszkańców. Niektóre "mają u nas dożywocie" jak mówi prowadząca - ze względu na wiek lub pojawiające się napady agresji. Mój pies pochodzi z tego miejsca a jej kumple i kumpelę dalej czekają :-(

Mialem kiedyś psa ze schroniska z napadami agresji, bardzo trudny pies...Spiłowali mu w schronisku kły... Wziąłem go bo widać było że miał tam najbardziej z wszystkich psów przesrane, a to z kolei na skutek tego, że jego poprzedni właściciel był agresywnym debilem, który nigdy nie powinien mieć psa. Przeszło mu na tyle że szlo z nim żyć, ale nie skarciłem go fizycznie ,ani nie okazałem nerwów nawet jak mnie ugryzł. Ludzie niestety z reguły starają się zwalczyć ogień ogniem, a to tylko pogarsza sprawę...:(

Szacun za silną wolę, odwagę i cierpliwość. Ta ostatnia jest niezbędna dla trudnych psów, a któż to ją teraz ma w nadmiarze ...

Cieszę się, że Koledzy mają takie dobre serca. :)

Nie każdy może wziąć psa ze schroniska, mimo że bardzo by chciał.
Ja ze względu na chore dziecko zawsze kupuję psa rasowego do dogoterapii, ze sprawdzonej hodowli, którego wychowuję od szczeniaka. Robię to po to, żeby kiedyś nie szukać mu nowego domu, bo serce by mi pękło.
Odruchy serca są piękne, ale ważniejsza odpowiedzialność. Dajemy drugiej istocie nadzieję na nowy dom, lepszy byt, opiekę i miłość....
Gdy problemy się piętrzą, odsyłając ją tam skąd przyszła, sprawiamy jej niewyobrażalny ból i robimy krzywdę. :(

Cieszę się Autorze, że w Waszym schronisku jest w miarę komfortowo, we Wrocławskim odwrotnie. Dlatego każdy pomoc jest ważna.
Szacun za serię i poruszenie ważnego tematu. Mam nadzieję, że Michał spędzi ja w jakim ciepłym, kochającym domu.

Z psami niewiele mam wspólnego, ale doceniam inicjatywę i chęć niesienia pomocy porzuconym zwierzętom. Sam adoptowałem dwa koty a wcześniej inne dwa wziąłem z ulicy, z których jeden dożył wieku 20 lat. Inny przyniesiony został do weterynarza do ... uśpienia, bo był "chory, brudny i śmierdział". Odratowany, przemiły i kochany. Pozdrawiam.

Z moich, byłych już niestety, dwóch jeden przyszedł sam, drogi znaleziony jako kilkudniowy. Mawia się, że jak jesteś gotowy na kota to sam przyjdzie :-)

@pantomas- przygarnęłam kiedyś kicię znajdę. Jak się okazało była kotna. Urodziła trzy maluchy i dwa tygodnie później dała nogę. Robiłam za porodówkę, akuszerkę, nianię 24h. Odchowałam, znalazłam dobre domy, jednego kocurka zostawiłam. Pyzek, bo tak mu było to był demon nie kot. Kilkanaście lat dawał nam popalić. :) Nie przepadam za kotami i podziwiam tych co się z nimi dogadują. Widocznie dwie niepokorne i temperamentne istoty pod jednym dachem to za dużo :)

Kilkanaście lat z demonem! No, no, no. Nie dziwię się, że nie przepadasz. :) Tak na poważnie, to jestem dla Ciebie pełen uznania.

Dzięki, ale wiesz jak jest. Jak się kocha to wszystko się wybacza. Nawet pogryzione ręce, podrapaną twarz, obsikane ubrania i zdemolowany dom... :)
Zwierzaki nic złego nie robią z premedytacją. Rządzi nimi instynkt, prawa natury.
Jedyne szczere istoty na tym świecie. Dlatego tak przykro patrzeć na ich cierpienie.

Może to był żbik albo ryś i chciał do lasu? Sprawdziła Koleżanka w jakimiś atlasie czy coś ? :-) A poważniej - cała sytuacja w tysiącach zapewne schronisk w Polsce jasno pokazuje, że sporo mamy do nadrobienia jako społeczeństwo. Choć i tak zaszła zmiana - jak sobie przypomnę z czasów "za dzieciaka" jaki status miały psy i koty na wioskach ...

Bardzo dobra poruszająca seria. Przykre jest, że tyle wspaniałych zwierzaków miało pecha z ludźmi...
U mnie w domu zawsze było kot lub koty. Pierwszy pies pojawił się znacznie później. Okazało się wtedy, że najlepsze są kocio-psie duety i myśląc ludzkimi kategoriami powstają wspaniałe przyjaźnie. Gdy nasz Baskerek był już bardzo stary i chory, kotka przynosiła swoje zdobycze do jego miski.
Później, pojawiły się u nas trzy psy rasy cavalier -przecudowne istoty, ale niestety obarczone całą kolekcją poważnych chorób genetycznych. Wszystkie deszły zbyt szybko...Teraz są z nami trzy koty. Każdy zupełnie inna indywidualność, każdy wspaniały i kochany.

Też mam niezwykle pozytywne wspomnienia ze wspólnego życia psa i kota. Miałem szczęście, że uczyły się od siebie wzajemnie pozytywnych (w ludzkim rozumieniu) zachowań jak wspólna pora snu, pobudek i posiłków. A z drugiej strony ustalenie nieprzekraczalnych granic terytorialnych miejsca do spania :-)

Czekajac na ptaki , popijajac kawke , podszedl do mnie gosc i zapytal czy nie sfotografuje pieska , zgodzilem sie pod warunkiem ze z nim przyjdzie , on sie zgodzil , zrobilem zdjecia psinie i podczas rozmowy okazalo sie ze pies jest ze schroniska i ze on szuka dla niego domu i chce dac ogloszenie na FB , mysle ze na jednej sesji to sie nie skonczy

Lepiej, aby na jednej się skończyło - znaczyć będzie, że znalazł nowy dom :-)