Dotarliśmy do takiego znamiennego zjawiska, które w świecie muzyki popularnej określone jest powiedzeniem: lubimy te piosenki, które znamy. Od długiego już czasu "demokratyczny" wybór fotografii do wyższej galerii sprowadza się bardzo często do określenia: podobają nam się te fotografie, których technikę wykonania, nieskomplikowaną tematykę znamy.
A tu bęc; mamy coś innego. Coś z życia wziętego. Bez fajerwerków, bez makijażu, choreografii, sztucznego oświetlenia. I jest problem. Trzeba pomyśleć, domyślić się historii lub ją wymyślić. A po co się męczyć gdy pod ręką (klawiszem) jest kilka fotografii bezwysiłkowych. Lepiej walnąć "nie publikuj".
Tylko z jakiego powodu? Błędy kompozycyjne? Ja ich nie widzę. A cała reszta? Jak najbardziej akceptowalna. Wydaje i się, że B&W może być ciekawsze.
Głosowałem na tak. Napisałem sobie opowieść.

Rozumiem kategorię. Jednak zastanawiam się, czy ta kobieta wie, że zostanie pokazana właśnie w takiej odsłonie? Ludzi poznaje się także poprzez fotografie, zwłaszcza publikowane, i podobno nie ma czegoś takiego jak obiektywny wizerunek. Tu, dla mnie, o tę chwilę zaufania za dużo.

Podoba mi się ten komentarz. Jest taki... znamienny.
Prawda, tak, byle nie za prawdziwa.
W "takiej" odsłonie, czyli jakiej? Kobieta na zdjęciu kogoś krzywdzi? Robi coś wstydliwego? Czy może po prostu wygląda tak, jak wygląda, a Pani odwraca wzrok, bo... Bo co właściwie? Tu się nie dzieje nic złego, nic intymnego. Byłam obecna podczas zwyczajnej rozmowy, uczestniczyłam w niej. Obie fotografowane osoby doskonale znam i właśnie dlatego mogłam zrobić to zdjęcie. Oczywiście, że o nim wiedzą.
Widzi Pani w tym jakąś paskudną historię, tylko dlatego, że poprosiłam, by zachowywały się naturalnie, a nie nakłoniłam do przybrania "fotograficznej" miny?
Ludzie to ludzie. Nie tylko wtedy, gdy się ładnie uśmiechają, by umilić oglądającym odbiór.

Komentarze bywają nieadekwatne, ale odpowiedzi także.
Wyczuwam pewien rodzaj ''wyższości''. Nigdzie nie napisałam, że
odwracam wzrok, ani tym bardziej o wyglądzie kobiety, więc to już jest nadużycie. Nie oceniłam chwili (czyli obecności fotografa), jedynie
to, w jaki sposób przedstawił rzeczywistość wtedy zastaną.
Tu, wbrew autorskim zapewnieniom dzieje się wiele intymnego: papieros, postać w tle, na tyle podobna, że może sugerować pokrewieństwo. Ceglana ściana i spojrzenia nie do końca czytelne/zaskoczone. Ich świat.

Życie bywa paskudne, wiem. Ludzie, to ludzie.

Ale ja naprawdę nie widzę tu niczego paskudnego. Na zdjęciu dzieje się życie. Codzienne i w codzienności oczywiście intymne, ale nie takie, którego nie można normalnie wokół zaobserwować, jeśli się patrzy.
Lubię prawdę, lubię, kiedy wyrazy twarzy są naturalne, a nie przybrane specjalnie do zdjęcia. Jeśli ktoś się zastanawia, kim są fotografowane osoby, co się dzieje między nimi, co sugerują ich spojrzenie - to świetnie. Przy pozowanych zdjęciach zaktywizowanie odbiorcy w ten sposób jest niemożliwe.
Czy można w moim podejściu dostrzegać coś złego? Może i tak. Tego rodzaju zdjęcia rzadko się widuje, a jeśli już, to właśnie w jakimś nieprzyjemnym kontekście i ten kontekst, tak już opatrzony i wbity nam do głów, wypacza odbiór. A szkoda. Fotograficzna prawda ma swój urok.

andrzej08, napisałeś prawdy uniwersalne.
Myślisz, że problemem jest brak fajerwerków i makijażu?
Wychowałam się na wsi, w domu bez łazienki, ze studnią na podwórku. Ojciec był rzeźnikiem.
Prawie każde moje zdjęcie stanowi zaprzeczenie tamtego życia.

Stanowi zaprzeczenie, bo tak Pani wybrała. A skoro zaprzecza Pani świadomie, to znaczy, że Pani nie widzi w obrazach z wiejskiego życia niczego ciekawego. I tyle. Jest to święte prawo zarówno twórcy, jak i odbiorcy.
Nie wiem, jak Pani tamto życie wspomina. Jeśli źle, zdjęcie mogło wzbudzać skojarzenia, których wolałaby Pani unikać, myśli o czymś bolesnym, a co za tym idzie, odczucie, że ja na tym bólu żeruję. Ale zapewniam, że nic tu nikogo nie boli.
Mimo wszystko cieszę się, że są emocje i jest dyskusja. Najgorzej to jak nie ma. Potem mogę sobie z czystym sumieniem iść do Ciemni ;)

@jasmin, Twój komentarz/komentarze nie były inspiracją do napisania tej analizy. Odnosiłem się wyłącznie do losu zdjęć publikowanych na Fotoferii, tych zdjęć, które generalnie nie mają aktywnej publiczności, a ich los to zwykle Ciemnia.
A że piszę prawdy uniwersalne? - nigdy dość przypominania, że są też inne światy.

Stanowi zaprzeczenie, ponieważ wtedy nie miałam wyboru, i nie mogłam o sobie decydować. Teraz mogę.

Ostatnią, dużą dyskusję na Forum zamknął jeden z Kolegów stwierdzeniem: "lusterka w dłoń proszę Państwa". Jak widać cały czas aktualne.

Swoją drogą ciekawe, jak by się sprawdziła osobna galeria dla zdjęć, które miały sporo kliknięć, ale szala się znacząco nie przesunęła na żadną stronę.
Tam to by się dopiero działo :D

LIFE...!!!

PUBLIKUJ

Świetne zdjęcie.

Bardzo dobre.

W tym konkretnym przypadku, kwadrat jest dosc drazniacym formatem.
Moim zdaniem klasyczne 3:2 (poziome) w pelni rozwineloby ten portret srodowiskowy.

Tak samo myślę jak: @brownsville, zbyt ostre cięcia zwłaszcza lewą krawędź. Dodatkowo wysokość zdjęcia spokojnie by starczyła 1000px, warto zmniejszyć obrazek przed opublikowaniem, pozdrawiam.

Ps. Myślę, że można byłoby wprwadzic jakiś limit wysokości zdjęcia przy publikacji np. 1440px maksymalnie. Poprawiło by to odbiór wielu zdjęć na PE.

++