Publikuj.

Publikuj

Plus za ładne szarości i złapaną emocję. Ale...

Trudno tej pani zrobić zdjęcie na nie publikuj, (wg mnie) tym razem się udało. Oczywiście Fotoferia gremialnie zagłosuje na tak, ale (wnioskując na czuja po ogólnym poziomie zaawansowania autora/ki) wypadałoby poprzeczkę podnieść...

TagTagTagTagTagTag

Całe zdjęcie na masę mocnych punktów ważniejszych od tematu, i jak rzadko - pomięta kreacja razi.

Porządki na dysku. Dziś bym inaczej skomponował. Właśnie za emocje, o których piszesz żal mi było do kosza wyrzucać :)

Olej sentyment. Najważniejsze zdjęcia dopiero zrobisz. Drzewa umierają stojąc.

Przepraszam za dygresję, ale będzie o prywacie. Od dobrych kilku lat zatrzymałem się na poziomie na którym z łatwością jestem zrobić konkretne ujęcia. W zasadzie - flaki z olejem. Nawet mogę łatwo przewidzieć reakcję konkretnych ludzi na te i owe triki, pozorne błędy, kuglarskie sztuczki z kompozycją i takie tam. Ale jednak flaki z olejem. Jestem sfrustrowany, że nie potrafię tego etapu przekroczyć i zacząć fotografować coś naprawdę inaczej/nowiej/błyskotliwiej wręcz. Jedyne co cieszy, to rozmowa z osobą fotografowaną i jej żywe emocje, pewne subtelne zmiany jakie przychodzą w trakcie spotkania. No i może czasem błysk w oku, jak uda się taką zmianę uchwycić. Ale w zasadzie flaki z olejem. Tak myślę o swoich zdjęciach. Śmiercią kreacji jest powtarzalność.

Mamy szuflady pełne nigdy nie użytych zdjęć... Vivian Maier zostawiła po sobie taką "szufladę" ze 120-150 TYSIĄCAMI negatywów. Przy oszczędnych prognozach daje to półtora miliona zdjęć. Nawet zakładając, że tylko 10% z nich jest wartych publikacji (co jest nieprawdą, bo pewnie więcej), tworzy to kosmos z fotograficznego punktu widzenia, nie do ogarnięcia. Mimo wszystko, ktoś będzie musiał dokonać selekcji.

Ja rozumiem (oj rozumiem), że żal wyrzucać, ale namawiam do wyrzucania. Raz na czas, na rok, na dwa, warto mentalnie wyrzucić całe portfolio do kosza. Pierdyknąć nim w ścianę i patrzeć jak się rozsypuje.

I zacząć od nowa.

Według mnie.

Doskonale wiem o czym piszesz. Odczuwam podobnie jak Ty...
Tyle, że parę poprzeczek niżej :)
Poza tym ostatnie miesiące upływały mi pod znakiem komercyjnych działań, nie miałem zbytnio okazji do ambitniejszych sesji z ludźmi i focenia "dla siebie". Stąd ten przegląd i rozliczenie się z szufladą.
Zaliczyłem za to mały reset uciekając w wolnych chwilach do fotografii krajobrazowej.
Powoli zaczynam odczuwać, że rodzą się nowe pomysły i ze świeżą głową można będzie zaprosić człowieka przed obiektyw.