Oglądając przedmiotową fotografię odnoszę mieszane uczucia. Z jednej strony obraz z całą pewnością przemawia tworząc dla widza wiele scenariuszy godnych dedukcji. Ukazuje nieustawianą alienację polegającą na zamknięciu się chłopczyka w swoim własnym świecie, aby uchronić własne "JA" przed inwazją obcych turystów, których już ma po dziurki w nosie, a może inny scenariusz też, że nie sprzedał swojego wachlarza za przysłowiowy "ONE DOLAR, MISTER", oraz czego go może nieuchronna kara w domu za to, że nie wniósł nic do budżetu biedującej rodziny. Fotografia więc musi zaciekawiać i zmuszać do chwilowego przystanku nad jej treścią i przesłaniem. Co jednak przyczynia się do tego,że mimo wylewającej się treści i oczywistej egzotyki sceny, fotka może nie budzić zbytniego zainteresowania i euforii widza. Sądzę, że numerem 1. jest kadr. Na pierwszy rzut oka całkiem przyzwoity w sztampowych kategoriach oceny, ale...niuans, MSZ, polega na nieumieszczeniu postaci w bardziej intrygującym miejscu, minimalne przekadrowanie postaci chłopca w mocniejszy punkt dodałoby nieco rumieńców kompozycji. Kolejnym elementem, to jeszcze większe wyizolowanie chłopca z II planu tworząc minimalnie większy bufor, aby nie odczuwać wrażenia deptania jego głowy. Jednak flagowym elementem, którego zabrakło jest oczywiście światło, nie występuję nigdy na życzenie fotografa, ale jakże odczuwalnie jego deficyt wpłynął właśnie na odbiór fotografii. Nie ośmieliłbym się napisać, że przez wspomniane przeze mnie, subiektywnie widziane, mankamenty fotografia kuleje lub nadaje się do kosza. Dla mnie emocje jakie emituje obraz stawia go w kategorii zdjęć zatrzymujących przy sobie. Odczuwam jedynie nienasycenie wyidealizowanego odczucia etyki widzenia, co towarzyszy zapewne każdemu z nas Fotografowi. Kończąc smętny i nudny wywód podkreślam raz jeszcze subiektywizm mojego, jeszcze nie doświadczonego oka...i dziękuję za uwagę...i pozdrawiam Wszystkich.

Polecam analizę - choć zachęcam do używania interlinii w celu rozbicia wizualnego tekstu. Lepiej się czyta wtedy.