2013-02-02 00:50:18
Nie mogę się wprost napatrzeć na tę fotografię, wzbudza we mnie ogromne emocje, które postanowiłam naszkicować w tej analizie. Jest to akt, ale ten akt nie ma w sobie erotyki, jest tylko bezbronna nagość. Postać na zdjęciu wydaje się bardzo krucha i całkiem zagubiona w rzeczywistości, której nie potrafi stawić czoła. Podkreśla to pochylona, kompletnie zasłonięta twarz i ułożenie ciała. A rzeczywistość w której znalazła się główna bohaterka jest skomplikowana, niestabilna, nie da się w niej twardo stąpać po ziemi. Jej świat nie jest bezpieczny, faluje jak wzburzone morze i trudno zrobić kolejny krok.
Mniej więcej tak czytam tę pracę i ona mówi do mnie, a wręcz krzyczy.
2013-01-17 12:55:32
Dwie analizy tej fotografii skłoniły mnie...do napisania trzeciej. Patrzę i patrzę na to zdjęcie i nie mogę przestać się wpatrywać. Po pierwsze ze względu na ten spokojny, sielski i zarazem czarodziejski klimat, a po drugie dlatego,że to zdjęcie tworzy we mnie wizję kompletną i rzeczywistą, czuję tę magię i wierzę w tę bajkę. Nie patrzę na dziecko jak na modela, który musi się dopasować do wizji autora, nie myślę o autorze, jego zamyślę czy koncepcji, nie myślę nawet o kadrze,wszystko schodzi na drugi plan wobec treści. A z treści nie wyczytuje niebezpieczeństw czy zagrożeń, które mogą na tę małą postać czyhać. Widzę spójny obraz małego skrzata, który jakby nie wiedział, że ktoś go podgląda, siedzi skupiony, pogrążony w swoim świecie, na wielkiej słomianej sofie, jakby był samoistną częścią tego innego świata.
Nie mogę się wprost napatrzeć na tę fotografię, wzbudza we mnie ogromne emocje, które postanowiłam naszkicować w tej analizie. Jest to akt, ale ten akt nie ma w sobie erotyki, jest tylko bezbronna nagość. Postać na zdjęciu wydaje się bardzo krucha i całkiem zagubiona w rzeczywistości, której nie potrafi stawić czoła. Podkreśla to pochylona, kompletnie zasłonięta twarz i ułożenie ciała. A rzeczywistość w której znalazła się główna bohaterka jest skomplikowana, niestabilna, nie da się w niej twardo stąpać po ziemi. Jej świat nie jest bezpieczny, faluje jak wzburzone morze i trudno zrobić kolejny krok. Mniej więcej tak czytam tę pracę i ona mówi do mnie, a wręcz krzyczy.
Dwie analizy tej fotografii skłoniły mnie...do napisania trzeciej. Patrzę i patrzę na to zdjęcie i nie mogę przestać się wpatrywać. Po pierwsze ze względu na ten spokojny, sielski i zarazem czarodziejski klimat, a po drugie dlatego,że to zdjęcie tworzy we mnie wizję kompletną i rzeczywistą, czuję tę magię i wierzę w tę bajkę. Nie patrzę na dziecko jak na modela, który musi się dopasować do wizji autora, nie myślę o autorze, jego zamyślę czy koncepcji, nie myślę nawet o kadrze,wszystko schodzi na drugi plan wobec treści. A z treści nie wyczytuje niebezpieczeństw czy zagrożeń, które mogą na tę małą postać czyhać. Widzę spójny obraz małego skrzata, który jakby nie wiedział, że ktoś go podgląda, siedzi skupiony, pogrążony w swoim świecie, na wielkiej słomianej sofie, jakby był samoistną częścią tego innego świata.