Warto cos napisac o tej pracy...

Słów kilka o kompozycji. Idąc od lewej: trójkąt prostokątny, trójkąt równoboczny i odwrócony trapez. Nawet jeśli nie zamierzone, to świetnie rozplanowane, symetria i światło. Takie konfiguracje aż chce się oglądać jeśli są stonowane i optymalne - tutaj tak właśnie jest.
Bohaterka ma po obu stronach mało przyjazne szaro-ciemne światy, kto wie może to nie tylko foto-wirtualna rzeczywistość?
Mocne spojrzenie w dol. Czy to smutek i całkowite rozsypanie? A może to taka kilkusekundowa chwila namysłu, będąca iskra i wstępem do nowego rozdziału w życiu?

Kadr można czytać na 2 sposoby i ja go właśnie tak odczytuje:
Podążając wzrokiem od góry kadru w dół, można zastanowić się widząc wbite gdzieś w ziemie spojrzenie bohaterki, czy to historia z gatunku tych, o których śpiewa K. Janda - "A ja jestem, proszę pana na zakręcie, Ode mnie widać, niebo przekrzywione"?
A może patrząc od dołu w górę, i widząc mocno zarysowane ramiona, usta i kruczo-czarne oko będzie słychać w tle Glorie Gaynor i jej "I will survive"?

Wszystko jest tu na krawędzi. Górne, lekko drażniące ciecie, ziarno i szarości na granicy wzrokowej akceptacji, włosy nad ramieniem wyłaniające się znikąd. Ale po chwili i te pozorne nieodpowiedniości znajdują swoje uzasadnienie i doskonale się wzajemnie dopełniają.

Z przyjemnoscia ogladam i polecam wyzej.

Publikuj

tak

jw

TAK

Dziękuję wszystkim za poświęcenie chwili na ocenę tej pracy a w szczególności Tomaszowi za "wgryzienie" się w temat i przeanalizowanie obrazu w sposób emocjonalny i również techniczny.
Rozpracowałeś mnie Tomku, geometria i czarno-biały świat to moje drugie ja.
Jeszcze raz dziękuję i pozdrawiam.

Między inne pszczoły zabieram..:)

Niech Ci ul przyozdabia.
Pozdrawiam.