Bardzo ładnie podany klasyk z elementami dynamiki :-) Z przyjemnością klikam na prawo.

Wolałabym pędzące jelenie, ale jak się nie ma co się lubi... :)
Miło, że sprawiłam przyjemność o poranku :)
Dzięki za prawoklik !

E tam, biegnąć w tych błotach jeszcze pochlapałyby Koleżance sukienkę ... Same kłopoty.

Kiecka w tym miejscu przydatna bardzo. Dzięki niej Wielki Pan Stawowy dopuścił mnie do brzegu. Kumpel kiecki nie miał i musiał robić foty zza rybackich baraków. :)
Najgorzej ze szpilkami. Kolega wie jak one się w błoto zapadają?:)

Jak w ptasim raju...
Ładnie wypatrzone i poukładane. Publikuj.

Nie udało się poukładać dokładnie tak jak chciałam, ale priorytetem było dla mnie pominięcie ludzików. Chciałam odbiorcy dać co najlepsze z tego momentu, a to co działo się na brzegu było dalekie od raju. Nic dziwnego , gdzie ludzie wlezą kończy się raj...
Miło, że się podoba ta iluzja :)
Dzięki!

Dobry fotograf to i dobry iluzjonista :)
Mało już takich miejsc gdzie dałoby się zrobić panoramę 360 i sprzedać jako raj, bo prawie wszędzie iluzjoniści włażą w kadry :)

Iluzjoniści to pół biedy, chociaż niektórzy bywają agresywni. :)
Gorzej jak w pierwszym planie panowie w gumowych ubrankach rzucają rybami. Przykry widok, jeszcze gorszy zapach.
U Kolegi na pewno bliżej do raju :)

No nie wiem, jak zapadają się szpiki, ale jeśli to jedyny sposób na Wielkiego Pana Stawowego to chyba czas zmieniać ciuszki na wyjścia foto :-)

Jeszcze peruczka (dla krótkowłosych) i make up koniecznie :)
Do tego zestaw głupich min i pochwał w stylu "jakie piękne ma pan kalosze" :)

Spędziłem kiedyś kilka dni na małej wysepce na szkockich hebrydach. No prawie jak w raju, żaden iluzjonista w kadr nie wchodził. Trafiłem jednak na jakąś akcję wywołaną ptasią grypą. Ludzie z maskami w białych kombinezonach i setki worków z ptactwem...
Nie fotografowałem wtedy przyrody. Obrazki niczym z filmu sci-fi do dzisiaj w głowie.
No ale udało się zrobić jakiś pejzaż bez worków...

Nie zazdroszczę. Dla mnie widok jednego potrąconego zwierzaka jest koszmarem co siedzi kilka dni w głowie...
U nas ptasia grypa szalała w tamtym roku, w miejscu bliskim zimowiska żurawi. Za każdym razem jechałam tam z duszą na ramieniu. Miały szczęście, przetrwały do wiosny :)
Niestety, taki nasz raj, na jaki zasłużyliśmy...