Intrygująca fotografia uliczna.
Zawsze zastanawiało mnie to, jak to się dzieje, że na świecie jest miliony ludzi, tyle się dzieje wokół (na foto - choć ciemno - miasto tętni życiem), a jednak pustka, samotność bywają częstą przypadłością zwłaszcza osób starszych, choć nie tylko. Kobieta stoi w ciemności odwrócona bokiem od głównej strefy pieszych (odbieram to, jako nawiązanie do ?demencji?, ślepoty ludzkiej, jaką bywa często niewłaściwy odbiór komunikacji werbalnej i niewerbalnej) ewidentnie zagubiona, osamotniona, może nawet ?obłąkana?. Wieczorową porą, drepcze ?gdzie ją nogi poniosą?. Starsza pani nie koniecznie budzi we mnie sympatię, raczej prowokuje do wgłębienia się w jej skomplikowany stan emocjonalny, który w moim odczuciu świadczy o dylemacie.
Odpowiedź na powyższe pytanie nasuwa mi się samoistnie: to ograniczenia w niej samej (może nadwrażliwość, może nieumiejętność przystosowania się, a może egocentryzm) odpowiadają za takie skutki.
Kadrem i jakością nie do końca odpowiada mi ta fotografia, ale na pewno skłania mnie, jako odbiorcę do refleksji, a to jest jednak pierwszorzędną rolą fotografii.

Jakąś taką straszną samotnością w wielkim mieście trąca klimat tej sceny,
brawa dla Autora za moment, wypatrzoną postać, wieczorową porę, miejsce (wieżowce, samochody, światła), etc. ... :)

kłaniam się... ;)

na świecie miliony ludzi...a samotność doskwiera.
Tak

Dzięki...

Pomimo że te pochylenia są, to skłania do refleksji.

klimat niczym Gotham City ...? nie, to po prostu klimat miasta nocą, z jego tajemnicami, niepokojem, chłodem i przemykającymi, zaiste nieraz dziwnymi, postaciami ...

Polecam piękną analizę Izis :)